سيستم ترياژ ESI

(Emergency Severity Index)

 کليات:‌


در ساختار ترياژ ESI با عنوان يکي از روش هاي ترياژ 5 سطحي ، تقسيم بندي بيماران بر اساس دو معيار حدت بيماري و تسهيلات مورد نياز بيمار است که اولي با وجود يا عدم وجود عوامل تهديد کننده حيات و عضو ،‌وجود علائم خطير و همچنين علائم حياتي تعيين مي شود و دومي بر اساس تجربه پرستار و مقايسه بيمار موجود با موارد مشابه قبلي تعيين مي گردد.

در اين روش ابتدا پرستار ترياژ،‌بيمار را بر اساس شدت بيماري و وخامت حال وي ارزيابي مي کند. اگر شدت بيماري زياد نباشد يعني در صورت عدم وجود شرايط تهديد کننده حيات يا اندام و يا شرايط پرخطر (يعني سطوح 1و2 ترياژ) ، پرستار بر اساس تجربه هاي قبلي از ساير بيماران و آموزش هاي سيستم ترياژ ،‌با تخمين تسهيلات مورد نياز بيمار در بخش اورژانس ،‌بيمار را سطح بندي مي نمايد. لذا پرستار مسئول ترياژ ،‌علاوه بر آشنايي کامل با الگوريتم ،‌ بايد از تجربه کافي نيز برخوردار باشد. در نظر گرفتن تسهيلات مورد نياز بيمار در بخش اورژانس براي تعيين سطح بيمار خصوصيت ويژه سيستم ESI است.

 در الگوريتم ESI ،‌چهار نقطه تصميم گيري وجود دارد:‌

 نقطه تصميم گيري الف:‌
 
اولين سوالي که بايد از خود بپرسيد اين است:‌"آيا بيمار در حال مرگ است و يا نياز به اقدامات فوري نجات دهنده حيات دارد." در اين صورت بيمار در سطح 1    قرار مي گيرد.

نقطه تصميم گيري ب:‌

در اين مرحله از خود بپرسيد:‌"آيا بيمار نبايد منتظر بماند ." (شامل :علائم پرخطر، اختلال هوشياري ،‌درد يا ديسترس شديد ) که در اين صورت بيمار در سطح 2 قرار مي گيرد.
 
نقطه تصميم گيري ج:‌

در صورت عدم وجود شرايط الف و ب ،‌بايد تسهيلات مورد نياز بيمار در بخش اورژانس را تخمين بزنيد . نياز بيمار به 2 يا بيشتر از تسهيلات اورژانس در صورت عدم اختلال در علائم حياتي ،‌ وي را در سطح 3قرار مي دهد.

نياز به يکي از تسهيلات اورژانس ،‌او را در سطح 4و در صورتي که به هيچ کدام از تسهيلات اورژانس نياز ندارد وي را در سطح 5 قرار مي دهد.

نقطه تصميم گيري د:‌

در صورتي که تسهيلات مورد نياز بيمار طبق تعريف،‌2 و يا بيشتر باشد (سطح3) در اين مرحله بايد علائم حياتي بيمار جهت طبقه بندي در نظر گرفته شود. يعني در صورت وجود اختلال در علائم حياتي بيمار او را در سطح 2 قرار دهيد و در غير اينصورت بيمار در همان سطح 3 تقسيم بندي مي گردد.